Ομιλία στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων κατά την συζήτηση του νέου νομοσχεδίου για την πρωτοβάθμια περίθαλψη στις 31 Ιουλίου 2017.
Η ομιλία του Βουλευτή Έβρου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Γεωργίου Καΐσα
Κύριε Πρόεδρε, νομίζω ότι με το νομοσχέδιο που συζητάμε, γίνονται τρεις σοβαρές μεταρρυθμίσεις και η κριτική που δέχεται το νομοσχέδιο, κατά τη γνώμη μου, ότι είναι επί αυτών.
Η πρώτη μεταρρύθμιση ουσιαστική και σοβαρή, είναι ότι καθιερώνει τη συνολική κάλυψη του πληθυσμού υγειονομικά. Δηλαδή, καλύπτει υγειονομικά όλους τους πολίτες της χώρας. Μπροστά σε αυτή την ουσιαστική μεταρρύθμιση, νομίζω ότι δεν μπορεί κανένας δημόσια να πει ότι αυτό δεν είναι σωστό. Νομίζω, ότι μόνο ο Πρόεδρος των Η.Π.Α., βγήκε και είπε ότι μπορεί να αφήσει 35.000.000 Αμερικανούς ακάλυπτους υγειονομικά και βέβαια, πιστεύω ότι δεν έχει, όχι την αποδοχή μόνο στη χώρα, αλλά πολλοί ειρωνεύονται για αυτήν του την τοποθέτηση.
Ανεξάρτητα, λοιπόν, αν είναι ασφαλισμένοι οι πολίτες ή όχι, το δημόσιο αναλαμβάνει να καλύψει αυτούς τους ανασφάλιστους. Η προηγούμενη κατάσταση νομίζω είναι γνωστή σε όλους μας, οι ανασφάλιστοι έτρεχαν στα εθελοντικά ιατρεία και στα κοινωνικά φαρμακεία για να πάρουν τις συμβουλές των γιατρών ή να πάρουν και φάρμακα, τα οποία, όπως είπε και ο κ. Κρεμαστινός, τα μαζεύαμε, επειδή δούλεψα σε ένα τέτοιο ιατρείο, από τα σπίτια που είχαν σακούλες ολόκληρες με φάρμακα, τα οποία δεν χρησιμοποιούσαν. Τέτοια κάλυψη νομίζω ότι δεν θα την ισχυριστεί κανένας για να την επαναφέρουμε για τους ανασφάλιστους πολίτες μας.
Το δεύτερο και σημαντικό στοιχείο, είναι ότι καθιερώνεται ο θεσμός του οικογενειακού γιατρού. Επάνω από 40 χρόνια η κοινωνία μιλάει για οικογενειακό γιατρό, για την ανάγκη. Ήμουν νέος ειδικευόμενος χειρουργός, που ήταν οι προτάσεις του κ. Δοξιάδη, στη συνέχεια βέβαια, ο ν. 1397/1983, που ψηφίστηκε και ανέφερε τον οικογενειακό γιατρό και τώρα το έφερε η μοίρα να είμαι συνταξιούχος γιατρός και να ψηφίζω τον οικογενειακό γιατρό. Την αναγκαιότητα αυτή νομίζω ότι δεν μπορεί κανένας να την αμφισβητήσει. Η σημερινή κατάσταση χωρίς τον οικογενειακό γιατρό, είναι γνωστή. Ο ασθενής απευθύνεται, όπως είπαν και στην ακρόαση φορέων, στο φαρμακείο της γειτονιάς, στο φαρμακοποιό, στο γείτονα ή στην καλύτερη περίπτωση σε ένα γιατρό, ο οποίος συνταγογραφεί κάποια φάρμακα. Νομίζω, λοιπόν, ότι αυτό το επίπεδο κανένας δεν το ζηλεύει και δεν θα ήθελε να το συνεχίσει. Ο οικογενειακός γιατρός από εδώ και πέρα, κάνει τον ηλεκτρονικό ατομικό φάκελο υγείας, που σημαίνει ότι γνωρίζει το ιστορικό σε οποιονδήποτε γιατρό απευθύνεται. Γίνονται λιγότερες εργαστηριακές εξετάσεις και αυτές φαίνονται και στις ιδιωτικές κλινικές, που επαναλαμβάνονται είτε τις έχει είτε όχι. Η ταλαιπωρία του ασθενούς είναι ελάχιστη και βέβαια, τα οικονομικά οφέλη από αυτή την ιστορία, είναι φανερό ότι εξοικονομούνται και γνωρίζει και ο ασθενής, που θα απευθυνθεί από εδώ και πέρα.
Για τον οικογενειακό γιατρό, γίνεται πολύ μεγάλη κριτική, για παράδειγμα ότι δεν φθάνουν αυτοί οι οικογενειακοί γιατροί και φυσικά δεν φθάνουν. Θα χρειαστούν χιλιάδες, γύρω στις 5.000 – 6.000 γιατροί και πολλαπλάσιο υγειονομικό προσωπικό, η αρχή όμως έχει γίνει. Προσλαμβάνονται 1.300 οικογενειακοί γιατροί άμεσα τώρα, οπότε δεν μπορεί να κάνει κριτική κάποιος ότι αυτό είναι ένα νομοθέτημα, το οποίο εν καιρώ θα αρχίσει να υλοποιείται.
Τέλος, καθιερώνονται τα ΤΕΠ. Όσο και αν φαίνεται δευτερεύουσα αυτή η αλλαγή, νομίζω ότι είναι μια ουσιαστική αλλαγή και στα νοσοκομεία, αλλά και στον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα. Τα Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών είναι σε όλες τις προηγμένες χώρες, σε όλες τις σοβαρές υγειονομικές χώρες, που θέλουν να καλύψουν τα επείγοντα και τα έκτακτα περιστατικά. Λείπουν από τη χώρα μας. Λείπουν πάρα πολλά χρόνια και νομίζω ότι σκόπιμα λείπουν.
Είναι γνωστός ο τρόπος εισαγωγής των περιστατικών, τα οποία «βαφτίζονται» ως έκτακτα, ως επείγοντα και εισέρχονται στις κλινικές για να πάρουν το δρόμο της συναλλαγής του γιατρού με τον ασθενή.
Νομίζω ότι αυτά τα τρία ζητήματα είναι η ουσία των μεταρρυθμίσεων. Βέβαια, υπάρχουν και πάρα πολλά άλλα, όπως η διαγραφή των χρεών, διότι μας το είπαν και αυτό, ότι δεν καθιερώνουμε εμείς την ολική υγειονομική κάλυψη των ανασφάλιστων ασθενών και ότι την έχουν καθιερώσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Ήρθε όμως ο λογαριασμός τώρα και μάλιστα απ’ τις εφορίες και αποδεικνύει πλέον την εξαπάτηση του κόσμου, ότι έστειλαν στους ανθρώπους αυτούς, τους ανασφάλιστους, να πληρώσουν 1000 και 1500 ευρώ, γιατί σε κάποια φάση νοσηλεύτηκαν σε δημόσια νοσοκομεία.
